কুৰি শতিকাৰ শেষৰ বিছটা বছৰত পৃথিৱীত এক নতুন শ্ৰেণী তাৰকা (মহানায়ক) সৃষ্টি হ'ল৷ মানুহক উদ্বুদ্ধ কৰাতে হওক, বা পৃথিৱী সলনি কৰি পেলোৱাতে হওক - এই শ্ৰেণী তাৰকাই ক্ৰীড়া, অভিনয় আৰু সংগীতৰ তাৰকাসকলকো বা প্ৰাচীন বীৰ যোদ্ধাসকলকো যেন অতিক্ৰম কৰি গ'ল৷ সেই নতুন তাৰকা শ্ৰেণীটো হ'ল...
হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী দুঠাইত পঢ়িছিলোঁ৷ এখন হায়াৰ ছেকেণ্ডাৰী স্কুল আৰু আনখন কলেজ৷ দুয়োখনৰে গণিতৰ শিক্ষককেইজন কিছু ভালেই আছিল৷ বেলেগ দুখন কলেজৰ দুজন গণিতৰ শিক্ষকৰ ওচৰত কেইমাহমান/কিছুদিন টিউচন কৰিছিলোঁ৷ তেওঁলোকো কিছু ভালেই আছিল৷ কিন্তু তেওঁলোক আটাইকেইজনৰ লগত একেধৰণৰ এটা "কিন্তু" লাগি আছিল৷ তেওঁলোকে পাঠ একোটা আৰম্ভ কৰে, তাত...
প্ৰাক-প্ৰাথমিকৰ পৰা বিশ্ববিদ্যালয়লৈকে — বিদ্যালাভৰ আনুষ্ঠানিক প্ৰক্ৰিয়াটো যথেষ্ট দীঘলীয়া। সময় খৰচী আৰু ব্যয়বহুল এই প্ৰক্ৰিয়াটোৰ নিৱেশৰ জোখাৰে আমি আচলতে লাভান্বিত হওঁনে নহওঁ তাক বিচাৰি চোৱাৰ এক প্ৰক্ৰিয়া লাহে লাহে আৰম্ভ হ’বলৈ ধৰিছে। নিজৰ জীৱনৰ অভিজ্ঞতাৰ পৰাই দেখিছোঁ— আনুষ্ঠানিক শিক্ষা সমাপ্ত কৰাৰ পাছত যোৱা ১০-১২ বছৰে...
বহু দূৰৰ পৰা কেইবাঘৰো মানুহ উঠি আহি এখন নদীৰ পাৰত নতুনকৈ গাওঁ পাতিলে৷ আন আন ঠাইৰ পৰাও ইঘৰ-সিঘৰকৈ মানুহ আহি তাতে নতুনকৈ ঘৰ সাজিবলৈ ধৰিলে৷ এখন-দুখনকৈ কেইবাখনো নতুন গাওঁ হ'ল৷ আকাল-ভঁৰাল একো নথকাকৈ সুখে-শান্তিৰে চবৰে জীৱন পাৰ হৈ গৈ থাকিল৷ কিন্তু লাহে লাহে ইখন-সিখন গাওঁত ইটো-সিটো...
দেউতাকে পুতেকক ক'লে - "ঐ তই অকণো পঢ়া-শুনা নকৰ, দিনৰ দিনটো এনেই বহি বহি কটাৱ, আগলৈ কি কৰি খাবি? কিবা এটা কৰাৰ কথা ভাব৷ যেনেতেনে এইবাৰ বিএ-টোকে ছিং৷" পুতেকে উত্তৰ দিলে - "মই আগলৈ চিনেমা বানাম৷ এনেই পঢ়িবলৈ মোৰ মন নাই, পৰীক্ষা-চৰীক্ষা নিদিওঁ৷" দেউতাক চক খাই উঠিল...
"ভাৰতে টাইফুন আৰু ৰাফেলৰ দৰে নিজা যুঁজাৰু-বিমান নিৰ্মাণ কৰিবলৈ কিয় সক্ষম নহয়? নিজা প্ৰযুক্তি নিৰ্মাণ কৰাৰ সলনি ভাৰতে কিয় আমদানি কৰিব লগা হয়??" এই ক্ষেত্ৰত আটাইতকৈ মৌলিক সমস্যাটো হ'ল প্ৰযুক্তি/অভিযান্ত্ৰিকী মেধাৰ অতি সংকটজনক অভাৱ৷ মই বহলাই কওঁ ৰ'ব৷ মোৰ এজন ৮১ বছৰীয়া খুড়া আছে, তেওঁ এজন শৈল্য-চিকিৎসক...